Jak wybrać kluczowe obrazy z katalogu DICOM

Obrazowanie medyczne, takie jak rezonans magnetyczny (MRI), tomografia komputerowa (CT) i inne, często przychodzi w formie katalogu DICOM zawierającego wiele warstw lub projekcji. W zależności od rodzaju badania zbiór może obejmować szeroki zakres obrazów:

• Badania MRI często zawierają 100–200 obrazów, zwłaszcza w przypadku szczegółowych badań, takich jak kręgosłup lub mózg.
• Badania CT zazwyczaj mają 50–150 obrazów, w zależności od badanego obszaru i grubości warstwy.
• USG może obejmować kilkadziesiąt zdjęć lub dynamicznych klipów.
• Badania PET lub SPECT mogą zawierać 20–50 obrazów skupionych na aktywności funkcjonalnej.

Dla osób bez przygotowania medycznego poruszanie się po tak rozbudowanych zbiorach i wskazanie kluczowych obrazów może być przytłaczające. Niniejszy przewodnik przedstawia ogólne zasady pomagające wybrać najbardziej informatywne obrazy w różnych modalnościach obrazowania, dzięki czemu możesz skupić się na najważniejszych warstwach, nie będąc przytłoczonym.

⚡ Nowość: Funkcja Auto Select

Jeśli przesyłasz cały folder DICOMDIR, nie musisz ręcznie przeglądać setek warstw. Nasza funkcja Auto Select automatycznie wybierze zestaw reprezentatywnych, kluczowych obrazów za Ciebie. Możesz następnie je przejrzeć, wybrać ostatecznie i uruchomić analizę AI.

To szybki sposób na rozpoczęcie pracy bez obaw o pominięcie istotnych projekcji. Instrukcję krok po kroku korzystania z Auto Select w X-ray Interpreter znajdziesz w naszym poradniku Jak zacząć →

Podstawowe informacje

Zestawy obrazów medycznych składają się zwykle z wielu "warstw", z których każda przedstawia cienki przekrój badanego obszaru. Warstwy mogą być oglądane w różnych płaszczyznach:

• Osiowa (od góry): Poziome przekroje, widok poprzeczny.
• Strzałkowa (z boku): Pionowe przekroje ukazujące ciało z perspektywy bocznej.
• Czołowa (z przodu): Pionowe przekroje pokazujące ciało od przodu.

Zrozumienie tych płaszczyzn ułatwia wybór widoków najbardziej odpowiednich dla obszaru zainteresowania. Na przykład warstwy osiowe dobrze pokazują detale przekroju poprzecznego, natomiast strzałkowe są szczególnie przydatne dla oceny ustawienia struktur i krzywizn.

Ogólne zasady wyboru kluczowych obrazów

1. Skup się na obszarze zainteresowania (ROI):

   • Zidentyfikuj konkretną część ciała lub schorzenie oceniane w badaniu (np. odcinek lędźwiowy kręgosłupa, klatka piersiowa, mózg).
   • Wybierz obrazy, które najlepiej przedstawiają ten obszar.

2. Wybierz reprezentatywne warstwy:

   • Staraj się wybrać 3–5 obrazów na każdą płaszczyznę.
   • Uwzględnij warstwy pokazujące nieprawidłowości lub kluczowe elementy anatomii.

3. Korzystaj z różnych widoków:

   • Obejrzyj obrazy osiowe (od góry), strzałkowe (z boku) i czołowe (z przodu), jeśli są dostępne.
   • Każdy z widoków dostarcza unikalnych informacji o anatomii.

4. Kieruj się przejrzystością obrazu:

   • Wybieraj warstwy, na których struktury (np. kości, tkanki) są najlepiej widoczne i wyraźne.

5. Użyj przeglądarki DICOM:

   • Aby ułatwić wybór obrazów, wypróbuj naszą darmową przeglądarkę DICOM.
   • Przeglądarka umożliwia:
     • Przewijanie obrazów w celu znalezienia najbardziej przejrzystych.
     • Identyfikację środkowej warstwy strzałkowej i kluczowych warstw osiowych.
   • Kompletny poradnik korzystania z przeglądarki znajdziesz w tym artykule.

Specyficzne wskazówki według modalności obrazowania

MRI (Rezonans magnetyczny)

• Najlepiej do: Tkanek miękkich, np. mózgu, kręgosłupa, stawów i narządów.
• Priorytetowane widoki: Strzałkowe i osiowe, dodatkowo czołowe, jeśli są dostępne.
• Przykład: Przy MRI odcinka lędźwiowego:
  • Wybierz środkową warstwę strzałkową pokazującą ustawienie i krzywiznę.
  • Wybierz warstwy osiowe na poziomach krążków międzykręgowych, by zobaczyć szczegóły krążków i kanału kręgowego.

CT (Tomografia komputerowa)

• Najlepiej do: Kości, płuc i szybkich ocen narządów wewnętrznych.
• Priorytetowane widoki: Warstwy osiowe, z rekonstrukcjami czołowymi i strzałkowymi, jeśli są dostępne.
• Przykład: Przy CT klatki piersiowej:
  • Wybierz przekroje pokazujące płuca, śródpiersie oraz obszary podejrzane o patologię.
  • Uwzględnij warstwy na poziomach głównych zmian lub nieprawidłowości.

RTG

• Najlepiej do: Kości, klatki piersiowej, prostych ocen.
• Priorytetowane widoki: Najczęściej tylko projekcje czołowe (AP/PA) oraz boczne.
• Przykład: Przy RTG klatki piersiowej:
  • Wybierz projekcję czołową, by ocenić płuca, serce i przeponę.
  • Uwzględnij widok boczny dla lepszej oceny podstaw płuc i kręgosłupa.

USG

• Najlepiej do: Dynamiczne obrazowanie tkanek miękkich, naczyń i narządów.
• Priorytetowane widoki: Wybrane przez technika zdjęcia kluczowych obszarów.
• Przykład: Przy USG jamy brzusznej:
  • Uwzględnij obrazy prezentujące wątrobę, pęcherzyk żółciowy, nerki i nieprawidłowości zgłoszone podczas badania.

PET lub SPECT

• Najlepiej do: Obrazowania funkcjonalnego, np. wykrywanie raka lub aktywności mózgu.
• Priorytetowane widoki: Warstwy pokazujące najwyższą aktywność lub obszary podejrzeń.
• Przykład: Przy badaniu PET:
  • Wybierz warstwy szczególnie uwidaczniające nieprawidłową aktywność metaboliczną.

Wskazówki dla nieprofesjonalistów

• Zacznij od środka: Rozpocznij od warstw położonych pośrodku zbioru – często dają one najczytelniejszy obraz obszaru zainteresowania.
• Przewijaj i porównuj: Używaj przeglądarki DICOM do przeglądania różnych warstw i widoków; porównuj obrazy, by znaleźć te najbardziej informatywne.
• Nie analizuj zbyt szczegółowo: Skup się na oczywistych, wyraźnych warstwach – nie próbuj interpretować wszystkiego.

Ograniczenia i zastrzeżenia

• Narzędzia AI mogą wspierać, ale nie zastąpią profesjonalnej opinii.
• Zawsze konsultuj się z lekarzem lub radiologiem dla prawidłowej interpretacji oraz diagnozy.
• Ten przewodnik ma charakter ogólnoinformacyjny i nie powinien być traktowany jako porada medyczna.

Stosując powyższe wskazówki, możesz z większą pewnością wybierać kluczowe obrazy z różnych badań, rozumiejąc jednocześnie ich ogólne znaczenie. Pamiętaj, że najlepiej interpretować wyniki badań przy wsparciu wykwalifikowanego pracownika służby zdrowia.